Pare-pareho

At the beach, self-portrait.

Otherness at sameness.

Iyan ang dalawa sa mga topics na gusto kong i-explore sa blog na ito. Nung kararating ko lang dito sa France tandang-tanda ko, halos araw-araw, naiisip ko, "Aba, iba ito!" Kung paano sila magsalita, kung paano gumalaw, kung paano kumain, kung paano manamit, lahat ng detalye, minamasdan ko. Kadalasan ang conclusion ko ay hindi sila katulad ko. Or rather, hindi ako katulad nila.

Nung una, kung naalala niyo pa 'yung mga kuwento ko sa una kong blog na Provenciana, nahirapan akong mag-adapt. Na-culture shock. Pero nung una lang iyon.

Ngayon, six years later, ang madalas kong naiisip ay tama yung kapatid kong si Bel nung sinabi niya sa akin, "Pare-pareho lang iyan." If you get past the superficial stuff, katulad ng pananalita at pananamit, French man o Filipino, hindi naman masyadong nagkakalayo ang mga tao. Gustong magtrabaho. Gustong humilata kapag linggo. Gustong kumain ng masarap. Gustong magpapayat. Gustong magka-jowa. Gustong magka-anak. Gustong makahanap ng paniniwalaan. Gustong maging masaya.

Dati, kapag naitatanong sa akin kung ano ang nationality ko, conscious ako na may kaunting hint ng defensiveness ang pagsagot ko na "Filipino." Afraid kasi ako na iniisip nilang backward Third-Worlder ako. Ngayon, kapag naitatanong ito ay medyo napapatigil ako. Hindi ko na kasi ini-expect. Oo nga pala, natatandaan ko sa mga moments na ito, sa unang tingin, iba ako.