Pare-pareho

At the beach, self-portrait.

Otherness at sameness.

Iyan ang dalawa sa mga topics na gusto kong i-explore sa blog na ito. Nung kararating ko lang dito sa France tandang-tanda ko, halos araw-araw, naiisip ko, "Aba, iba ito!" Kung paano sila magsalita, kung paano gumalaw, kung paano kumain, kung paano manamit, lahat ng detalye, minamasdan ko. Kadalasan ang conclusion ko ay hindi sila katulad ko. Or rather, hindi ako katulad nila.

Nung una, kung naalala niyo pa 'yung mga kuwento ko sa una kong blog na Provenciana, nahirapan akong mag-adapt. Na-culture shock. Pero nung una lang iyon.

Ngayon, six years later, ang madalas kong naiisip ay tama yung kapatid kong si Bel nung sinabi niya sa akin, "Pare-pareho lang iyan." If you get past the superficial stuff, katulad ng pananalita at pananamit, French man o Filipino, hindi naman masyadong nagkakalayo ang mga tao. Gustong magtrabaho. Gustong humilata kapag linggo. Gustong kumain ng masarap. Gustong magpapayat. Gustong magka-jowa. Gustong magka-anak. Gustong makahanap ng paniniwalaan. Gustong maging masaya.

Dati, kapag naitatanong sa akin kung ano ang nationality ko, conscious ako na may kaunting hint ng defensiveness ang pagsagot ko na "Filipino." Afraid kasi ako na iniisip nilang backward Third-Worlder ako. Ngayon, kapag naitatanong ito ay medyo napapatigil ako. Hindi ko na kasi ini-expect. Oo nga pala, natatandaan ko sa mga moments na ito, sa unang tingin, iba ako.

Welcome, Mother

Eto pala ang isang detalye na ayaw kong kalimutan: Pagkatapos kong manganak, at inilagay na nung nars (yes, si Le Rhoda) yung hubad kong anak sa hubad ko ding dibdib, damang-dama ko ang pagmamahal. Mainit at malamig na pakiramdam. Hindi ako makapaniwala, pero ang pruweba ay nandiyan, munting tao na kanina lang ay bahagi ng aking laman. Humihinga kasabay ko. Gumagalaw ng konting-konti lang. Gustong kong tumawa nang malakas at umiyak at the same time.

Nung kinuha na nung nars ulit yung baby, napansin namin na may iniwan itong maitim na mantsa sa aking mga daliri. Dali-dali akong pinunasan nung nars, sabay sabing, "Normal lang iyan."

Ngayong two years old na si Lilou, at naranasan ko na ang magkakambal na saya at hirap sa pagkakaroon ng sanggol sa bahay, masasabi ko na yung umaga na iyon ay mainam na mainam na simula sa pagiging nanay, dahil kadalasan nga naman, habang ang puso mo ay ume-explode sa pagmamahal, punong-puno naman ng tae ang iyong kamay.